Achterstallig onderhoud

Twee nachten zonder Wifi en één nacht met veel drank en bitch loopt weer hopeloos achter met de blog. Dat gaat ze bij deze even regelen.

Donderdag 10 augustus – Vroeg in de ochtend wordt bitch gewekt door het geluid van een hogedrukspuit waarmee in het tegenovergelegen zwembad “dingen” worden gereinigd. Het is niet erg om wakker te zijn. Er ligt een spannend boek op het nachtkastje en er zit een verslavend spelletje in de mobiel. Bitchgenoot knort nog even verder, maar uiteindelijk zitten we om even over negen aan het ontbijt. Mooie tijd voor de vakantie. Vandaag gaan we afscheid nemen van de Bodensee. Er zijn zelfs plannen gemaakt! We willen door Oostenrijk rijden – dat ligt nogal voor de hand als je langs de noordkant van de Bodensee reist – en als het lukt een bezoekje brengen aan Serfaus, waar bitchgenoot en bitchkind een paar jaar achterelkaar hebben geskied met de Italiaanse padroni. Probleem is alleen dat we geen goede kaart van Oostenrijk hebben. Wel een “Beste boek van de Weg” uit 1996 of zo. Maar daar durven we toch niet op te vertrouwen. Na een paar mislukte pogingen bij een kiosk en een benzinepomp vinden we toch een kaart. Speciaal van Tirol en Vorarlberg. Meer hebben we niet nodig. Eindelijk weten we hoe we willen rijden, maar dat neemt niet weg dat we meteen al bij het eerste doel een afslagje missen. Maakt niet uit. Net als Duitsland is Oostenrijk vol met prachtige wegen waar we graag willen rijden. Het grote verschil zit hem erin dat je in de Alpen niet snel even een volgend afslagje neemt om toch het oorspronkelijke doel te bereiken of even omkeert op een geel weggetje. Maar we hebben er hoe dan ook veel lol aan. Juist omdat er weinig ruimte is om te stoppen, maakt bitch veel plaatjes vanuit de auto. Niet altijd even mooi, maar wel leuk voor het beeld.
Op de eerste de beste pas stoppen we voor uitzicht, koffie en worstjes/brood. Slechte timing want tegelijk met ons landt een complete kolonie Hollanders waarvan de drie kinderen erg luid ruzie maken over wie er met de bibberspiraal op het barretje mag spelen. Ze laten daarbij de spiraal ook langdurig piepen. Uiteindelijk lost de man van de bar het probleem op door het geluid uit te zetten. Dan keert de rust weer.

We rijden verder langs berg en dal en kijken onze ogen uit. De lunch genieten we op een P vlak voorbij een tunneltje. Het is geen officiële P, maar wij parkeren er dus wordt het vanzelf een P. Het uitzicht is magnifiek! Hoge bergen kijken op ons neer. Een helikopter komt langs en het geluid ervan komt keihard terug van de bergwand.
Even later rijden we weer. In Lech besluiten we even een bakkie te doen bij Bea, maar helaas is ze er niet. Wij hadden als onderdanen wel graag even onze aanhankelijkheid willen betonen. Verderop passeren we het dorp St. Anton. Daar hebben we dan voor de bitchbroer maar even een foto van gemaakt. Helaas is het bordje niet zo goed leesbaar. Vanaf Landeck begint bitchgenoot dingen te herkennen van de skivakanties. Neemt niet weg dat we toch nog een verkeerde afslag nemen, maar dat mag de pret niet drukken. Na veel haarspeldbochten (11; ze zijn keurig genummerd) komen we rond half 5 aan in Serfaus. Auto op de P aan het begin van het dorp en dan te voet het dorp in. Bitchgenoot is eigenlijk al snel teleurgesteld. In de winter is het dorp autovrij maar nu worden we om de haverklap aan de kant gedrukt door een auto. De hotels blijken gruwelijk duur en aan het einde van het dorp blijken de lage huizen vervangen te zijn door mega hotels van 6 of 7 verdiepingen. En om de droefenis compleet te maken kunnen we ook niet met de Dorfbahn (ondergrondse) terug naar de P. Die stopt er namelijk ’s zomers ook om 17.00 uur mee. Natuurlijk ziet hij ook dingen die hetzelfde gebleven of verbeterd zijn.

We hadden al besloten om maar in het dal te zoeken naar een hotel maar uiteindelijk ziet bitch toch een pension met “Zimmer Frei”. En hoera, er is inderdaad een zimmer frei en het kost een drol. Het Posthotel vroeg 126 euro p.p.p.n. Da’s dus 252 euro per nacht en we wilden eigenlijk twee nachten blijven. Haus Carinthia vraagt 54 euro voor 2 personen voor één nacht. Daar doen we het voor. Maar we waren inmiddels mentaal al terug naar één nacht. De meneer van het pension is heel behulpzaam. Als hij hoort dat de auto op de grote P staat, brengt hij ons daar met zijn eigen auto even naartoe en mogen we de Ugly recht voor de deur van de winkel van zijn vrouw zetten. Die gaat toch al bijna dicht. Wij zijn helemaal blij. Op de terugweg van de P naar het pension worden we staande gehouden door de lokale agent. Wij mogen er niet door want er is avondmarkt en dan is de straat afgesloten. Dat bord hadden ze er tijdens onze lift naar het P even snel neergezet. Waar we naartoe wilden. Bitch legt keurig uit dat ze een kamer heeft in Haus Claudia (iets met een C in elk geval) en de diender gaat om. We moeten wel even omrijden maar we mogen er langs. De volgende ochtend blijkt er daadwerkelijk een Haus Claudia te zijn. Da’s mazzel.
Omdat er avondmarkt is – ze noemen het “Lange Nacht” – gaan we niet in een restaurant zitten eten, maar kopen we een gebraden kippetje en drinken daar een biertje bij. We zitten aan een lange tafel op een enigszins natte bank. Het is namelijk gaan regenen. We slenteren over de markt die eigenlijk niet heel veel te bieden heeft. Eten, drinken, wat regiodingetjes, een paar verklede dames & heren en muziek. Wel gezellig maar niet indrukwekkend. We eindigen in de Schirmbar bij Oskar en slaan daar nog een paar heel dure biertjes achterover. De Schirmbar hoort bij het hiervoor beschreven, superdure posthotel.

Vrijdag 10 augustus – Lekker geslapen, ongetwijfeld dankzij het ingenomen bier. Daar moet je dan ook wel weer vaak van plassen, maar evengoed lekker geslapen. Tijdens het ontbijt stelt bitch voor om toch even met de skilift naar boven te gaan. Dan kan bitchgenoot daar ook nog een beetje rondkijken. In eerste instantie zouden we dat niet doen, met name omdat bitch niet zo van kabelbanen houdt, maar ze gunt bitchgenoot dit wel. De auto mag lekker bij het pension blijven staan. We pakken de Dorfbahn die weer rijdt en buiten dat helemaal uit. Eerst naar de P en dan terug naar de liften. Bitch vindt dit ook niet leuk. Een soort bus zonder bestuurder, die een hoop herrie maakt en veel tijd nodig heeft om bij de juiste deur op de perrons te stoppen. De hele rit duurt niet langer dan 10 minuten, maar dat is lang genoeg. Dan de gondel in, Bitchgenoot kijkt alle kanten uit en maakt veel foto’s; bitch bestudeert zeer aandachtig de kaart van het wandelgebied. Ze hebben hier een zomerkaart (wandelroutes) en een winterkaart (skipistes). Heel interessant. Eenmaal op het Mittelstation wandelen we een beetje rond, aaien de koeien die er ’s winters nooit zijn, drinken koffie bij Haus Köln en maken gebruik van de nieuwe loopband die ons weer terugbrengt naar de lift. We zijn zo ongeveer de enigen die weer met de kabelbaan terug naar Serfaus gaan. De meeste mensen wandelen naar beneden, maar dat is voor bitch net even teveel van het goede. Te steil en te ver.

Zo rond het middaguur verlaten we via de 11 haarspelden Serfaus en vervolgen onze reis. Al snel passeren we de Italiaanse grens. We lunchen aan een helderblauw stuwmeertje, het Lago di Resa, op een kale vlakte waar veel campers staan. Dat deert ons niet. We zetten onze stoeltjes in de zeezichtstand en genieten van broodjes en uitzicht. De weg die daarna langs het meertje voert is heel smal, maar prachtig. En bitch mag hem rijden. Leuk hoor. We maken nog een stopje zodat bitchgenoot de eeuwige sneeuw kan fotograferen en staan dan ineens aan de voet van de Stelviopas (Stilfersjoch). Dit is een echte heftige. Bitch stuurt de Ugly door 48 bochten omhoog. Best zwaar voor de handen en de zenuwen. Als bitch dat van tevoren geweten had… Het is heel mooi, maar ook heel hoog en smal. Bitchgenoot moet steeds omhoog turen of de bocht vrij is. We komen veilig boven en dan wisselen we, na wat foto’s, van plek. De andere kant is iets minder heftig. Wel nog zo’n 40 haarspelden maar toch wat minder krap allemaal. De auto’s worden regelmatig ingehaald door motoren en – naar beneden toe – zelfs door wielrenners die zich als imbecielen naar beneden laten vallen. Eén wielrenner met een cameraatje op zijn helm scheldt zelfs tegen bitchgenoot omdat hij in de weg rijdt.

Het plan was om in Bormio te zoeken naar een slaapplek maar omdat het daar zo gruwelijk druk is, beperken we ons tot benzine en rijden nog maar een stukje verder. In Sondalo checken we in bij hotel Torre. Een Italiaans hotel waar ze alleen maar Italiaans spreken. Met zwembad, maar dat is dicht. Bitch regelt de kamer. We eten daar ook, een lekkere pizza met een heus Bonardawijntje uit de regio van de Padroni. Toen we arriveerden leek de tent uitgestorven maar uiteindelijk is het een gezellige boel. De ondergaande zon wordt vanaf ons balkon veelvuldig gefotografeerd en dan valt de nacht.

Zaterdag 11 augustus – We zijn weer lekker op tijd op pad. Omdat we geen rekening willen, valt de prijs van de kamer een hele euro lager uit. Geen toeristenbelasting en dus ook geen officiële registratie voor het hotel, vermoeden wij. Na een blik op de kaart van Italië, ook al uit een grijs verleden, besluiten we dat we vandaag doorrijden naar Montecalvo Versiggia. Bitch stippelt een leuke route uit zodat we ook in Italië geen snelwegen hoeven rijden. Stapje voor stapje schrijft zij de plaatsen op waarlangs de route voert, maar helaas zijn dit niet de plaatsen die de Italianen op de wegwijzers zetten. Dat betekent dat er flink gezocht moet worden. Daar komt bij dat de schaal van de Italiëkaart heel anders is (noem je dat nou groter of kleiner?) dan die van Tirol. Een klein stukje op de kaart duurt ineens veel langer. Maar dat geeft niet. We hebben de tijd. De route van vandaag biedt nog een pas. De Apricapas. De weg erheen is lang en rustig met niet overdreven veel bochten. Het kopje koffie dat we ons bovenop de pas hadden voorgenomen slaan we over. Geheel onverwacht is het boven ontzettend druk. Er is een soort Zandvoortachtig stadje met veel winkels en nog veel meer Italianen en auto’s. Ons net even iets te druk. Dus we zakken gezellig de pas weer af.
We lunchen alweer bij een mooi meer, het Lago d’Iseo, op een bankje in de schaduw. Er zit ook een meneer op dat bankje. Hij praat wat met een andere meneer. En op het moment dat wij de eerste hap van ons broodje brie namen, realiseerden we ons dat het moslims zijn en die zitten momenteel midden in de ramadan. Beetje asociaal van ons. Maar ja, we kunnen niet alles weten.
In de brandende zon rijden we zuidwaarts, zoekend en tastend, maar uiteindelijk vinden we ongeveer via de vooraf bedachte route de villa van de mannen. Hartelijke ontvangst, biertje en dan uit eten in Santa Maria. Niet bij de Menhir want die is niet meer, maar bij Fontanino. Ook erg lekker.

Zondag 12 augustus – Een heerlijk relaxt dagje. Uitgeslapen, daarna een heerlijke brunch. Dan zwemmen en zonnen en zwemmen en zonnen. Bitch valt een beetje in slaap in de zon en daar gaat zij nog veel plezier aan beleven.

---